mini backpack break

Be prepared: het is een mega lang verhaal want wat was het me een week! De laatste 10 dagen van mijn Costa Rica tijd ben ik lekker op reis geweest. Ik zit nu terug in het vliegtuig van New York naar Amsterdam. Vanmorgen ben ik om 4.00 opgehaald om naar het vliegveld gebracht te worden en heb ik afscheid genomen van mijn hostmother. Zij vond het moeilijker dan ik geloof ik en ik wist ook eigenlijk niet zo goed hoe ik in het spaans gedag moest zeggen, maar ik heb haar heel heel heel erg bedankt. En toen begon mijn lange reis! Ik kwam rond 14.00 aan in New York en kon heel Manhattan en het vrijheidsbeeld enz zien.

Na een paar uurtjes wachten begon deel 2 van de reis en ging ik mijn foto’s maar eens uitzoeken en besefte me echt hoeveel ik van het land heb gezien. Volgens de Lonely Planet zijn er 21 hoogtepunten en ik heb er 18 van gedaan, geen slecht score toch? We begonnen ons reisje in Montezuma, een heel klein strandplaatsje vol surfers en hostels. Om er te komen moesten we eerst weer 3 uur met de bus en daarna hebben we de ferry gepakt naar de andere kant van het water. De ferry was al een hoogtepunt opzich; we zaten precies met zonsondergang op de boot en hebben dus enorm genoten van de zon die in de zee en achter de bergen verdween.

In Montezuma aangekomen hebben we eerst een hostel gezocht en wat gegeten. Eigenlijk hadden we precies door dat het echt heel toeristisch was, alles was heel duur en hostels waren allemaal best wel slecht. Maarja, met mooie stranden en een supermarkt in de buurt heb je helemaal geen luxe nodig. Donderdagochtend waren we naar de watervallen gelopen. Er waren volgens iedereen 3 watervallen, waarvan de 2e het mooiste was. Dus daar gingen we; om 7.30 stonden we bij de eerste waterval. We hadden alleen echt geen idee waar we heen moesten voor de 2e en dachten dat er ergens anders nog een weg was, maar helaas. Toen we weer terug bij het beginpunt waren zeiden ze dat we de waterval (lees: hele steile ‘muur’) op moesten klimmen om bij de 2e te komen. Beetje jammer, want ik had voor mezelf eigenlijk gezegd dat ik het land niet uit ging zonder in een waterval te zwemmen en om eerlijk te zijn heb ik dat nog steeds niet gedaan. Dan nog maar een keer terug….
De rest van de dag hebben we op Playa Grande doorgebracht. Watermeloen, tè frio en brood met Nutella mee en gaan met die banaan. We hebben een heerlijk dagje gehad met vallen en opstaan! We hadden een surfboard gehuurd en ja jongens ik heb er opgestaan! Dat het maar 3 seconden in de branding was zeggen we er niet bij, ik stond!

Vrijdag zijn we met de taxi-boot naar Jaco gegaan om vanuit daar de bus naar Manuel Antonio te nemen. Wat was ook dit boottochtje weer leuk. Ik zat volop te genieten van het zonnetje en de wind in mn haren toen ik opeens 2 dolfijnen zag! Eerst dacht ik dat het gewoon golven waren, maar het waren toch echt dolfijnen! Echt super leuk, want ze kwamen helemaal om de boot heen zwemmen en ik had echt het moment van de dag. Echt top. En het topgevoel ging eigenlijk niet meer weg. Manuel Antonio is ook een heel klein schattig plaatsje, ook heel toeristisch, maar anders dan Montezuma. We hadden een super leuk hostel, waar echt het hostelsfeertje hing. Overal hingen hangmatten en iedereen was gewoon steeds heel relaxed in het hostel aan het kaarten en gezellig aan het doen.

Zaterdagochtend zijn we naar de public beach geweest en waren een beetje ‘zenuwachtig’ want het was enorm bewolkt, maar er stond een zeiltochtje op het programma voor de zaterdagmiddag en dan zou het toch wel heel leuk zijn als de zon scheen. En ja, de zon kwam zeker. Vanaf het moment dat we op de boot zaten is de zon niet meer weggeweest en hebben we heerlijk genoten van de supermooie kustlijn en van mama en kindje walvis die opeens voorbij kwamen zwemmen! Weer een complete verrassing, want normaal zijn er nu helemaal geen walwissen voor de kust van central america. We zaten met allemaal hartstikke gezellig mensen op de boot en de cocktails waren gratis, dus de stemming zat er goed in…

Op een gegeven moment hebben ze de boot voor anker gelegd en mochten we gaan snorkelen. Iedereen was van te voren wel gewaarschuwd dat vissen spotten moeilijk was door het getij, maar dat ze waarschijnlijk wel rond de rotsen waren. Dus wij zwemvliezen aan, duikbril op en zwemvest om en jump in het water. Ze hadden helemaal gelijk; er waren enorm veel vissen rond de rotsen, allemaal hele mooie gele met zwarte strepen en andere tropische gevallen. Alles ging helemaal goed, tot dat een van mijn reisgenootjes werd gepakt door een golf en met z’n hoofd tegen de rots knalde. Beetje jammer want dit betekende dat hij nadat we de prachtige zonsondergang hadden bekeken rechtstreeks naar het ziekenhuis kon. Gelukkig viel het allemaal nog mee en hebben we onze reis gewoon af kunnen maken.

Zondag zijn we het national park in geweest. De eerste 20 minuten dacht ik echt dat ik in DisneyWorld liep; overal liepen enorm veel mensen en er stonden wel 30 mensen naar dezelfde luiaard te kijken, echt 1 grote grap. Ook het eerste strand was bomvol want daar plofte alle luie Amerikanen neer die tevreden waren met het zien van een aap en het strand. Wij wilden meer zien en zijn doorgelopen naar een andere trail en wat was dat mooi! We liepen door het bos en hebben super mooie uitzichten gezien en zijn uiteindelijk op een super mooi strand beland waar we bijna de enige waren. Helaas was de stroming van de golven er echt heel erg sterk, dus echt lekker zwemmen was er niet bij, in plaats daarvan heb ik het leven van een golf even van dichtbij meegemaakt. Ik was net te laat met het over de golf heen springen en zo vriendelijk als hij was heeft me een paar koprollen later op het strand neergelegd. Ik heb er gelukkig niet zoveel aan overgehouden, alleen stond ik ’s avonds boven de prullenbak het zand uit mn haren te schudden en dat kon na 3 dagen nog steeds…

Maandagochtend zijn we van Manuel Antonio doorgereisd naar San Jose, we hadden al van heel veel mensen gehoord dat het allemaal niet zoveel voorstelde, maar we konden natuurlijk niet naar Costa Rica gaan zonder de hoofdstad te zien. Toch moet ik bekennen, ik ben het met de Lonely Planet en de andere mensen eens: het is geen mooie stad. Het was wel leuk om weer even in een echte stad te lopen vond ik, maar je wil niet weten hoe moeilijk het is om een betaalbaar restaurant te vinden. We hadden echt research gedaan, maar het draaide uit op een Chinees die kip en hamburgers verkocht, McDonalds was eigenlijk de beste optie… Lang zijn we dan ook niet in San Jose geweest, want dinsdagochtend stond er weer een busreisje van 4 uur op de planning. Dit keer was La Fortuna de eindbestemming. Het dorpje waar je heen moet als je vulkaan Arenal wil zien en ook hier was het dus mega toeristisch, maar niet op een vervelende manier.

We hebben direct die middag fietsen gehuurd en naar een soort mini waterval gefietst. Het was niet een echte echte, maar het was niet minder leuk. Er hing een touw in de boom waar je vanaf kon springen dus je had een beetje het Tarzan effect met een landing in het water. Toen we daarna naar de echte waterval wilden gaan, bleek die al gesloten te zijn. Jammer jammer. Woensdagochtend zijn we naar de hotsprings geweest. Dat was me toch een ervaring. We werden met onze fietsen naar de ingang van het nationaal park gebracht, maar omdat de fietsen niet helemaal in de auto pasten hadden ze onze voorwielen er maar afgehaald, maar de beste taxichauffeur kan het beter bij autorijden houden dan fietsen maken. Hij had alle banden verwisseld, waardoor de remmen niet meer werkten en het een groot drama was. Maar gelukkig eind goed al goed en zijn we met onze fietsjes bergafwaarts naar de hotsprings gegaan. Wij waren naar degene gegaan die gratis waren, wat bestond uit een rivier met stenen. Maar de grap is dat het koud water lijkt, maar het is gewoon echt hartstikke warm water, dat wordt verwarmd door de vulkaan. De vulkaan was tot 2 jaar geleden nog actief en was er elk half uur een soort mini uitbarsting, super jammer dat wij dat niet konden zien maar alles was er zeker niet minder mooi om. Woensdagmiddag gingen Esther en Addison weer terug naar Liberia en kwamen mijn 4 nieuwe reisgenoten. Samen met Michelle, Simon, Frederik en Casper heb ik ’s middags nog een ‘hike’ naar een uitzichtpunt gemaakt en hebben we de zonsondergang bij de vulkaan gekeken. Echt super mooi en een mega geniet momentje.

Donderdagochtend werden we wakker met hele grijze wolken en was de hele vulkaan niet meer te zien. Toch wilden we nog een echt hike naar een kratermeer maken en we hebben het gedaan ook. ’s Ochtends om 7.30 begonnen we aan ons 4 uur durende wandeling door de regen in het regenwoud met slangen en andere onaangename beesten. Het was echt een behoorlijke klim, maar uiteindelijk hebben we het meer toch bereikt. Wat normaal knalblauw water moest zijn met uitzicht op de vulkaan, was nu een zicht van 20 meter in de zeikende regen en mist. Maar eigenlijk maakte het dat ook wel weer speciaal. De weg naar beneden was een stuk makkelijker, al was het pad ondertussen veranderd in een riviertje. Compleet verzopen kwamen we weer terug in het dorp waar Michelle en ik werden opgehaald om naar ons toetje van de reis te gaan: een super ecologde in de middle of nowhere.

Vanaf het moment dat we aankwamen zijn we niet meer gestopt met genieten en hebben we echt een super tijd gehad. Ik had in januari op de vakantiebeurs in Utrecht een man uit Costa Rica ontmoet en gevraagd waar ik heen moest als ik iets van eco-toerisme wou zien en hij zei zonder nadenken dat ik naar Rancho Margot moest, zo gezegd zo gedaan en daar was ik dan eindelijk. De lodge is voor 60% helemaal zelfvoorzienend qua elektriciteit, groente, melk, vlees, eieren, warm water, zeep, wasmiddel en gas. Er worden natuurlijk nog steeds dingen geïmporteerd, maar het was zo fascinerend om te zien hoe alles daar gaat. Het was echt een paradijsje. Ondanks de regen hebben we echt volop genoten en gerelaxt. Vrijdagochtend begonnen we met het melken van de koeien met een heerlijk ontbijtje als traktatie. Daarna hebben we een rondleiding van 2 uur over het hele terrein gekregen en ik heb echt m’n ogen uit gekeken. Het is echt een uniek concept en ik ben zo blij dat ik het met eigen ogen heb gezien. Het is ook mogelijk om vrijwilligerswerk te doen, dan werk je bijvoorbeeld in de moestuin of verzorg je de dieren, ik heb ergens het gevoel dat ik nog een keer terug ga naar dit fantastische plekje.

Vrijdag aan het eind van de middag klaarde het opeens enorm op en besloten Michelle en ik om nog naar een ander uitzichtpunt te klimmen en ook dit keer was de wandeling het meer dan waard. We hadden uitzicht over het hele meer, de vulkaan en hebben ze zon mooi zien verdwijnen. ’s Avonds kregen we nog het aanbod om mee te gaan naar hetzelfde uitzichtpunt, want alle vrijwilligers gingen daar slapen omdat de maan zo mooi en helder was. Uiteindelijk hebben we besloten het niet te doen, want zaterdagochtend gingen moesten we al mega vroeg terug naar Liberia.

Terug in Liberia werd ik weer warm onthaald door mijn hostmother en huisgenootje Melissa en zijn we ’s avonds nog met een paar uiteten geweest en daarna met iedereen wat gaan drinken en opstap geweest. Hartstikke leuke afsluiter, maar ik realiseerde me opeens dat de mensen waar ik het meeste mee omging ook allemaal weg waren/gingen dus ik ging precies op het goeie moment naar huis. Stoppen op het hoogtepunt blijft een mooie uitspraak. Ik kan echt terug kijken op een mega mooie en super leuke ervaring en ga nu nog maar even wegdromen van alles wat ik heb meegemaakt en kijk er stiekem toch ook wel weer naar uit dat ik over een paar uurtjes iedereen weer zie!